و تو عزیزترینم،باید اعتراف کنم که هیچ ثمری برایم نداری جز آنکه همان گل بی رنگی هستی که در زیبایی های لایتناهی ریشه دوانده ای و کلمات را به سویم روانه میکنی،زندگی ام را بدون خودت تصور کرده ای؟