حقیقت تلخی که مغز های نیمه پر لیوان بینمان هیچگاه اجازه ی نفوذ به خود را نمی دهد این است که با گذشت زمان علاوه بر خیال بافی راجع به آینده شروع میکنیم راجع به گذشته نیز خیال بافی کنیم و مایلیم تصور کنیم که قبل تر ها روزگار بهتری داشتیم، تصویری که اکنون از چند سال پیش داریم چیزی نیست که بتوانیم آن را مثل روز اولش حس کنیم و فقط به تصوری بسنده میکنیم و فارغ از این فلسفه بافی ها گاهاً آرزوی برگشتن به عقب را داریم،و همه ی این ها به دلیل نداشتن تصویر واقعی در ذهن و خیالبافی های بی نقص گرایانه ی ماست. گرچه این جملات به غایت خلاف میل خود من می باشد اما چند روزیست سعی در پذیرفتن آن دارم تا شاید مغزم توانایی زندگی کردن در حال را هم بدست بیاورد.